English
Русский
Աղավնոյի բնակիչներից մեկը չի կարողացել այրել իր տունը, որտեղ ծնվել ու մեծացել են իր երեխաները, սակայն այլ կերպ է վարվել՝ խոզի արյուն է թափել ամբողջ տնով ու կախել խոզի միս՝ պատին թողնելով գրություն՝ «Донгуз ганыд». (Խոզի երջանկություն)
ՀԵՏՀԱՇՎԱՐԿՆ ԱՎԱՐՏՎԵՑ. ՉԻԴՄԱՑԱ, ՉԿԱՐՈՂԱՑԱ ԶՍՊԵԼ ԻՆՁ, ՉՀԱՍՑՐԵՑԻ, ԱՐՑՈՒՆՔԻ ՄԻՋԻՑ ՀԱԶԻՎ ԵՄ ԿԱՐՈՂԱՑԵԼ ԵՐԿՈՒ ԲԱՌ ԱՐՏԱՍԱՆԵԼ. ԱՆԻԾՎԵՔ ԴՈՒՔ…
Չներե՛ս մեզ, Արցա՛խ, իմ Հայրենիք, իմ Սրբազան մասունք։ Մենք, ապերախտ ու սրբապիղծներս ամեն ինչ արեցինք, որ Հայրենիք չունենայինք։ Մենք, լպիրշ ու պորտաբույծ ազգ ենք։
Ուրիշի քրտինքը լափող՝ ժողովուրդ։ Մերք այդպես էլ չսովորեցինք ԱՐԱՐԵԼ, ու հերիք չէ, չսովորեցինք, ունեցածն էլ ավիրեցինք։ Մենք իրավունք չունենք արեւը տեսնելու եւ վայելելու…
Մենք Հայրենիք ունենալու արժանիք չենք վաստակել։ Արարիչը, ոչ թե մեզ խնայել է դարերի մեջ, այլ՝ մյուս ազգերին ցույց տալու համար, որ․ ՆԱՅԵ՛Ք, ԹԵ ԻՆՉՊԻՍԻՆ ՉՊԻՏԻ ԼԻՆԻ ՄԱՐԴԸ…
