Մեր արխիվներից մեկն է, ով դարձավ անմահների գնդի հավերժական անդամը: Նրա մասին հիշում ու պատմում են մարտական ընկերները:
Աբրահամյան Էրիկը Հոկտեմբերյանից էր։ 2020 թվականին հունվարին էր բանակ զորակոչվել։
Մարտունի-3-ում էր ծառայում՝ որպես հրետանավոր։ Պատերազմի հենց առաջին օրվանից Էրիկը Մարտունու դիրքերն էր պաշտպանում։ Հրամանատարի զոհվելուց հետո նա իր վրա է վերցնում իրենց խմբի գործողությունների կառավարումն ու անմիջապես հայտնվում է թշնամու թիրախում։
Մի քանի ժամվա համառ պայքարից հետո ականանատեի կրակից Էրիկը ծանր վիրավորվում է և նրան չեն կարողանում դաշտից դուրս բերել։ Ընկերոջից սիգարետ է ուզում և անընդհատ կրկնում. «Մաման ուժեղ ա, կդիմանա, սակայն պապան ո՞նց ա դիմանալու…»։ Հայրը առողջական խնդիրներ ուներ:
Ըստ դատաբժշկի՝ վիրավորումից 20 րոպե անց Էրիկն անմահացել է, սակայն դաշտից նրան դուրս են բերել 3-րդ օրը միայն։ Վերջին անգամ խոսել էի զոհվելու նախորդ օրը՝ իր ծննդյան օրը, շնորհավորանքներ ու բարեմաղթանքներ ընդունել:
Մի օր հասցրեց ապրել Էրիկն իր 19-ամյակը: Հավերժ փառք , Քեզ ՀԵՐՈՍ