English
Русский
0,3 մմ երկարությամբ կենդանի օրգանիզմները ապրում են մեր մաշկի ծակոտիների խորքում, բայց, հնարավոր է, շուտով վերանան, և դրանից հետո խնդիրներ կսկսվեն արդեն մեզ մոտ, գրում է BBC-ն:
Պարբերաբար հեռացրեք մեռած բջիջները, խոնավացրեք մաշկը և մի մոռացեք արևապաշտպան քսուքի մասին. սա է մեզանից շատերի համար մաշկի խնամքի ամբողջ բաղադրատոմսը:
Իսկ ի՞նչ կասեք ծակոտիները մաքրող տզերի մասին, որոնք գիտնականներին հայտնի են որպես Demodex folliculorum, որոնք իրենց ողջ կյանքն ապրում են մեր դեմքերի վրա:
Գիշերը այս փոքրիկ օրգանիզմները՝ ընդամենը 0,3 մմ երկարությամբ, լքում են մաշկի ծակոտիները՝ նոր ֆոլիկուլ գտնելու, զուգընկերոջը հանդիպելու և զուգավորվելու համար:
Թվում է, թե խաղաղ, անհոգ կյանք է: Սակայն նոր հետազոտությունը ցույց է տվել, որ տզերի կյանքում ամեն ինչ այնքան էլ քաղցր չէ. նրանց ԴՆԹ-ն ոչնչացվում է, ինչը նշանակում է, որ նրանք կարող են անհետանալ:
Մի շտապեք վազել լոգասենյակ և լվանալ ձեր դեմքը օճառով կամ սպիտակեցնող նյութով. առավոտյան դուք չեք կարող հասնել տզերին, նրանք ապրում են շատ խորը:
Թույլ տվեք ձեզ մի փոքր մխիթարել, որ մարդկանց 90%-ից ավելին այս տզերի կրողներն են, և հենց ծնունդից՝ այդ միկրոօրգանիզմները փոխանցվում են կրծքով կերակրման ժամանակ:
Դոկտոր Ալեխանդրա Պերոտտին` Ռեդինգի համալսարանից, հետազոտության համահեղինակ, ասել է, որ պետք է երախտապարտ լինենք բնությանը, որ նման մտերիմ հարաբերություններ ենք հաստատել միկրոտզերի հետ և նրանց տալիս ենք մշտական բնակության վայր:
«Նրանք շատ փոքր են և սրամիտ: Անհանգստանալու ոչինչ չկա: Նրանք մաքրում են մեր ծակոտիները, - ասում է նա,- Մի անհանգստացեք, այլ ընդհակառակը, ուրախացեք, որ այս մանրադիտակային արարածները ապրում են ձեր կողքին, քանի որ նրանք ոչ մի վնաս չեն պատճառում»:
Հետազոտողները նաև պարզել են, որ միջատների, սարդակերպերի կամ խեցգետնակերպերի մեջ տիզերն ունեն ամենաքիչ գեները:
Տզերի մարմինը ուլտրամանուշակագույն ճառագայթումից պաշտպանող գենը կորել է, թեև դա դժվար թե նրանց շատ անհանգստացնի. նրանք ակտիվ են միայն գիշերը, երբ անում են մի բան, որը հավանաբար մեզանից մեկին կստիպի կծկվել և ծամածռվել:
«Գիշերը, երբ մենք խորը քնած ենք, նրանք այցելում են հարևան ծակոտիները՝ սեքսով զբաղվելու և երեխաներ ունենալու համար»,- ասում է բժիշկ Պերոտտին։
Ազգակցական ամուսնությունները օգուտ չեն բերում պոպուլյացիային,- հարցրեք եգիպտական փարավոններին: Հետազոտությունը ցույց է տվել, որ քանի որ տզերի գենետիկական բազմազանությունը նվազում է, նրանց կախվածությունը մեզնից մեծանում է, և դրանք կարող են նույնիսկ վտանգվել:
Օրինակ, հետազոտողները ակնկալում էին գտնել մի գեն, որը ստիպում է տզերին արթնանալ և քնել, բայց այն այդպես էլ չի գտնվել:
Փոխարենը, նրանց օրգանիզմներն ապավինում են մեր քնին. քնի ժամանակ մեր մաշկը ավելի քիչ հորմոններ է արտազատում, և դա է պատճառը, որ տզերը արթնանում են:
Այս հարմարվողականությունը որոշակի ռիսկեր է պարունակում։ Որքան շատ են տզերը հարմարվում մեզ, այնքան ավելի շատ գեներ են կորցնում, և ի վերջո նրանք պարզապես չեն կարող գոյություն ունենալ առանց մեզ:
